“جشنواره تئاتر تبریزیم، از مهم‌ترین رخدادهای تئاتری کشور است”، ” با پشتوانه و همت جمعی شکل گرفته است”، “نمایش در جهان امروز، رسالت انسان سازی بر عهده دارد” و …. این‌ها جملات زیبایی هستند که در رأس اخبار مربوط به برگزاری یک جشنواره خیابانی در تبریز قرار گرفته‌اند، جملاتی که واقعیات پشت صحنه این رویداد را به خوبی پنهان می‌کنند و سرانجام کارد را به استخوان هنرمندانی می‌رسانند که اصولا باید دغدغه‌شان تفکر و تعمق و تئاتر باشد اما ماه‌هاست در حال دویدن به دنبال ابتدایی ترین حق و حقوق خود هستند.
۱۲ کارگردان و بازیگری که در جشنواره تئاتر تبریزیم نمایش‌های خیابانی خود را اجرا کردند، چند روزی است با مراجعه به سازمان فرهنگی هنری شهرداری تبریز به دنبال دریافت حق‌الزحمه‌هایی هستند که ابتدا قرار بود قبل از اجرا پرداخت شود اما بعد …
رامین ریاضی، کارگردان و بازیگر تئاتر، در خصوص موضوع اعتراض می‌گوید: با تغییر در مدیریت سازمان فرهنگی هنری شهرداری تبریز به نظر می‌رسد که مشکل ما دوچندان شده باشد چراکه مدیرعامل جدید هیچ‌گونه تقصیری در این زمینه ندارد و ما دیگر به مدیرعامل پیشین نیز دسترسی نداریم و حتی اگر دسترسی داشته باشیم ایشان دیگر مسئولیت حقوقی به عهده ندارند که بتوانند بدقولی‌های خود را جبران کنند.
وی می‌افزاید: از دی ماه سال گذشته عوامل اجرایی برگزاری جشنواره تئاتر تبریزیم، از جمله دبیر و مدیرعامل پیشین سازمان در حال سر دواندن هنرمندان هستند و برای پرداخت حق مسلم آن‌ها تعلل می‌کنند.
یوسف اکبرزاده، بازیگر تئاتر نیز تأکید می‌کند: طبق قرارداد منعقد شده با جشنواره قرار بود حق هر اجرا پیش از به روی صحنه رفتن نمایش‌ها به گروه‌های تئاتری پرداخت شود و چون پرداخت نشد، هنرمندان شرکت‌کننده قصد داشتند که به هیچ عنوان در این جشنواره شرکت نکنند اما به خاطر قول‌هایی که مدیرعامل پیشین سازمان به صورت خصوصی به ما دادند، به رسم ادب و احترام و به خاطر آبروی تبریز ما کارها را بی کم‌وکاست اجرا کردیم اما باز هم تا به امروز عوامل اجرایی به هیچ‌کدام از تعهدات خود عمل نکرده‌اند.
جمال ساقی‌نژاد، بازیگر تئاتر نیز اظهار می‌کند: بعد از عدم رعایت بندهای قرارداد، ما به اعتبار قول‌ها و تعهدات شفاهی دبیر و مدیرعامل سابق بود که نمایش‌های‌مان را اجرا کردیم و اگر به دلیل همین عدم تعهد هر یک از ما از شرکت در جشنواره انصراف می‌دادیم جشنواره با کیفیتی که در حال‌حاضر به آن می‌بالند برگزار نمی‌شد و آبرو و اعتبار سازمان زیر سوال می‌رفت و ای کاش از همان ابتدا بر تصمیم خود باقی می‌ماندیم.
حامد منافی در ادامه تأکید می‌کند: حق‌الزحمه‌ای که برای گروه‌های تئاتری شرکت کننده در جشنواره تئاتر تبریزیم در نظر گرفته شده بر پایه دلار است و امروز با توجه به تغییراتی که در قیمت دلار اتفاق افتاده است و با توجه به بدهکاری‌های سازمان به هنرمندان عرصه‌های مختلف سرنوشت قراردادهای ما پر از ابهام است.
البته لازم به ذکر است که این بار اول نیست سازمان فرهنگی هنری شهرداری و دیگر سازمان‌های متولی فرهنگ و هنر مرتکب چنین کج قولی‌هایی می‌شوند. هنرمندان و کار هنری تنها پشت تریبون‌ها ارزشمند هستند اما وای از ان روزی که پای عمل به میان بیاید. به محض اینکه کار تمام شد و بیلان کاری قطوری برای مدیر مربوطه ایجاد شد، هنرمند وکارش و حتی قولی که از زبان خود مسئول بیرون آمده است فاقد هرگونه اعتباری می‌شوند و سرانجام آنکه به جایی نرسد، فریاد است. جالب‌تر آنکه دیگر از نظر دوستانی که خود نیز در ظاهر از اهالی تئاتر هستند، کار هنرمندان این عرصه فاقد هرگونه ارزش مادی و معنوی می‌شوند. اهالی تئاتر در حوزه فعالیت خود به اندازه کافی با موانع و مشکلات مواجه هستند و دیگر نیازی نیست که کسی یا کسانی از طرف دیگر چوب لای چرخِ کار آن‌ها بگذارند. اگر سازمان فرهنگی هنری شهرداری تبریز در زمان مدیریت سابق توان مالی برگزاری چنین جشنواره‌ای را نداشتند، چگونه توانستند مخارج مربوط به دعوت از مهمانان خارجی را متحمل شوند و اصلا چه اجباری برای برگزاری آن وجود داشت. تئاتری‌های این شهر چرا باید پلکانی شوند تا مدیران در راستای تبریز ۲۰۱۸ و دیگر شعارهای اولین و بهترین و … برای خود کارنامه درست کنند؟ تا کی بدنه نر و فرهنگ در این شهر باید از حضور و حکمرانی مدیران بی‌هنر و بی تعهد رنج ببرد؟ حالا چه کسی قرار است پاسخی درست و قابل قبول به گروه‌های نمایشی شرکت کننده در جشنواره تئاتر تبریزیم بدهد؟
