هنرمند قلمزنی بر روی چرم گفت: مسئولین باید ببینند چه مشکلاتی در صنایع دستی و هنرهای روبه زوال وجود دارد که آنها را تهدید می کند.
به گزارش تبریزآرت فرزانه جلیلوند در گفتوگو با خبرنگاران، گفت: این هنر ازهنرهایی است که کمکم دارد به فراموشی سپرده می شود منتها در چند سال اخیر دوباره توجهاتی به آن شده است.
جلیلوند افزود: این هنر در ایران هنوز به شیوه سنتی انجام می شود اما خیلی کم پیش می آید که این هنر به صورت دستی انجام شود، آن هم محدودیتهایی دارد به علت کمبود ابزار و عدم شناخت چرم و به روز شدن روشهای رنگرزی؛ منتها من این کار را طی چهار یا پنج سال گذشته با تلاش خود توانستهام به ثمر برسانم.
فرزانه جلیلوند ادامه داد: من توانستم از سبکهای اروپایی و سبکهای سایر نقاط دنیا ایده بگیرم و به همراه مواد داخل کشور و با آزمون وخطا برحسب تجربه به یک سبک رنگرزی و قلمزنی رسیدهام که برابری میکند با سبکهای اروپایی.
او در خصوص کیفیت چرم های داخلی گفت: کیفیت چرمهای ایران در قلمزنی خوب جوابداده است منتها یکسری اشکالاتی دارد مانند تغییر رنگ و پوسته شدن اینهم به خاطر این است که صنعت دباغی و تولید چرم ما هنوز بهروز نشده و هنوز درآن از روشهای سنتی استفاده می شود.
این هنرمند قلمزنی برروی چرم گفت: من در شغل خود برای انجام حکاکی بسیار با چرم های ایرانی مشکل دارم؛ من این مشکلات را به صورتی برای خود حل کردهام اما به خاطر همین مشکلات، بسیاری هستند که از همان اول راه، از این هنر دست می کشند.
وی ادامه داد: این هنری است که از ابتداییترین کار یعنی قلمزنی، رنگرزی و دوختن به صورت صفر تا صد توسط دست انجام می شود و طبعا قیمت آن با یک کار صنعتی متفاوت است و اکثر این کارها سفارش داده میشوند و برحسب ابعاد و پای چرمی که مصرف میشود قیمت گذاری می شود؛ بنا به خواست مشتری که آیا از چرمهای داخلی استفاده شود یا خارجی که متاسفانه ما الان با قیمت متزلزل دلار خیلی قیمتهای متعادلی نداریم.
فرزانه جلیلوند در خصوص تاثیرات نا آرامیهای بازار اخیر بر روی مواد مورد استفاده در این کار ابراز عقیده کرد: تاثیرات آن بسیار زیاد بوده به عنوان مثال قلمهایی که من میتوانستم ۷۰ الی ۸۰ هزار تومان خریداری کنم الان قیمت بسیار بالاتری دارند و چرم را که من پایی ۱۴ الی ۱۸ هزار تومان خریداری می کردم الان باید ۴۰ هزار تومان خریداری کنم و همچنین رنگ و … .
وی بیان کرد: من تلاشهای فروانی انجام داده ام برای گسترش این هنر؛ اولا که خود با دست قلمها را می سازم؛ تاکنون از بالای ۱۵ استان هنرجو پذیرفتهام از افرادی که تازه کار بودهاند تا افرادی که بالای ۲۵ سال در این کار بودهاند را از شیوههای قلمزنی تا رنگرزی آموزش دادهام.
این چرمدوز ادامه داد: اگر این هنر بتواند به صورت کارگاهی یا یک مجموعه برای قلمزنی باشد از پنج نفر الی ۵۰ نفر به راحتی می توانند از این راه درآمد زایی داشته باشند.
او گفت: کارگاههای آموزشی این هنر بیشتر به صورت خصوصی برگزار می شود اما چون صنعت چرم به صورت همان دوخت و دوز معمول دیده می شود زیاد به چشم مسئولین نمی آید؛ در حال حاضر به دلیل کمبود جا و مکان به طور ماهانه یک هنرجو می پذیرم منتها به استانهایی که دعوت میشوم در کارگاه ها میانگین ۴ الی ۷ هنرجو حضور پیدا می کنند.
فرزانه جلیلوند ادامه داد: بیشتر از این از دست من بر نیامده ولی با بسیاری از طریق فضای مجازی در ارتباط هستم اما متاسفانه امروزه آموزشگاهها بازار سیاهی به راه انداختهاند ابزار و قلمهای بدون استاندارد استفاده میکنند و آموزش کاملی در این آموزشگاه ها داده نمی شود.
وی در خصوص مشکلات این حوزه گفت: مشکلات ما در برگزاری کارگاهها است و مکان کارگاهها چون این هنرهزینه بالایی دارد همین که بتوانم از پس ابزار و لوازم اولیه خود بربیایم به عنوان یک فرد بدون پشتوانه که این کار را به صورت یک اشتغال خانگی پیش می برد، الان واقعا سرمایه ای برای دایر کردن یک کارگاه موجود نیست که این کار سرمایه بالایی نیز میخواهد و من نمیتوانم بدون کمک مسئولین کاری انجام دهم.
فرزانه جلیلوند گفت: حال آنکه شرایط من خاص است شما میتوانید ببینید در نمایشگاهها چنین چیزی بسیار کم دیده میشود ولی اهمیتی به آن داده نمی شود از جمله اینکه این چرم فقط برای کیف و کفش نیست؛ میتواند در تولیدات ساعت، مبل و صندلی ترکیب شود با چوب و سفال و … می تواند اشتغالزایی فراوانی داشته باشد ولی متاسفانه به این کار بهای لازم داده نمی شود.
او در پایان گفت: هر هنر که رو به زوال است قطعا مشکلاتی در آن وجود دارد خیلی خوب میشود اگر مسئولین زمانی که شخصی مانند من می آید و این مشکلات را بیان میکند به او توجه کنند.
