نخستین نمایشگاه انفرادی نشانه تحت عنوان “نشان رضا (ع)” رباب احمدیان در تبریز آغاز به کار کرد.
این نمایشگاه مجموعه‌ای از نشانه های نوشتاری و گرافیکی رباب احمدیان است که به مدت ۵ روز در محل نگارخانه استاد علی اکبر یاسمی واقع در خانه فرهنگ تبریز برگزار می شود.
القاب و اسامی حضرت امام رضا (ع) در قالب طرح های گرافیکی و نشانه‌ای در معرض دید عموم قرار گرفته است.
در بخشی از این نمایشگاه آمده است:
دنبال نشانه ایم
نشاني از دوست که تسلي دهد خاطر آزرده ما را يا فال نکويي که ناممکن ها را ممکن سازد. سر به آستانش مي نهيم و هر آنچه دل مان مي خواهد از او طلب مي داريم. غافـل از اين که او نه آنچـه دل ما مي خواهد، بلکـه هر آنچـه خودش روا مي دارد، اعطا مي کند. نشانـي مي دهد، گاه با اشارتي، گاه با اعجازي، گاه با طعامي از خوان کرم گسترده خويش که آرزوي هر دل بيماري است. سال ها قبل، حدود بهار سال ۱۳۷۹ يا ۱۳۸۰ بود که اردوي هيئت مکتب الشهدا در مشهد مقدس در حال برگزاري بود، بالاي ۱۵ اتوبوس از دانشجويان دانشگاه تبريز مهمان آن امام رئـوف بودند اما اين سفر يک مهمان ويـژه داشت مهمانـي که در جستجوي شفـاي دل بود. او هر چند بيمار بود و ديگر چندان اميـدي به درمان پزشکان زمينـي نداشت اما با محبتي زايدالوصـل به ديدار طبيب صاحب پنجره فولاد آمده بود. ما به همراه تعدادي از بچه ها فکري کرديم، اکنون که به ديـدار آقاي مان آمده ايم و ما را لايـق زائـر بودنش کرده است چه گوارا خواهد بود سر سفره مهماني اش بنشينيم و از سفره غذايش نيز بهره مند شويم. با اين نيت، به دفاتـر آستـان قدس سر زديم، جاهاي بسيار صحبت کرديم اما همه جا به ما گفتند اين غذا، سهميـه آن کس است که روزي اش باشد، اگر روزي شما باشد به شما نيز خواهـد رسيـد و در غير اين صورت، کاري از ما بر نمي آيـد، آخـر سر بعد از يافتـن آشنـا به روابـط عمومـي آستـان رفتيم و دوازده غـذا سهميـه ما براي اردو شد. خوشحـال به سفره خانه حـرم رفتيم و غذاها را تحويـل گرفتيم و سريع به محل حسينيـه و آشپـزخانه برگشتيم. دم ظهـر، نزديک ناهـار بود وقتـي به آشپزخانـه رسيديم بچه هاي تدارکات ديگ هاي برنـج حسينيـه خواهران را، بار وانت کرده بودنـد و مي خواستند به سمت حسينيـه موسي بن جعفر حرکت کنند. ما مانده بوديم با دوازده غـذا و صدها دانشجـو، بهتريـن روش، پخش غذاي تبرکي در بين ديگ هاي غذا بود تا همگي حداقل ذره اي از اين غـذاي متبرک منعّـم شوند، همه غذا ها را در ديگ ها پخش کرديم غير از دو غذا، اين دو سهميـه آن مهمان ويژه بود و همراه صبورش. غـذاها را برداشتيم و به سمت محل ويـژه اي که بچه ها، براي مهمانـان تداراک ديده بودند حرکت کرديم. زنگ در را که زديم مستجـاب با آن صورت ضعيف و نحيف اما مقــاوم ونوراني در را باز کرد. يادم نمي رود وقتي موضوع غذا ها را برايش گفتيم و غذا ها را به دستش داديم، ديدم اشکي نازک در ديده گانش جمع شد. خداحافظي کرديم و برگشتيم. تا اين جا هر چه گفتم خاطره ما بود اما قسمت اصلي خاطره را بعد ها خود مستجـاب برايم تعريف کرد. کاش زنـده بود تا خودش آن را مي نوشت اما نمي دانم بايد اشک ريز رفتـن و فوتش باشيم يا خوشحال از رحلت و کوچش به دنياي آرامش و قرار. مستجاب مي گفت: از وقتي به مشهد آمده بوديم دلم تنگ بود و حيران ميان اميد و نااميدي، آخر سر به آقا گفته بودم آقاجانم ، اگر قرار است در اين سفر مرا با شفايي همراه کني و دست پر به ديارم برگرداني مرا نشانه اي نشانم بده که دلم بدان آرام گيرد در چند روزي که از ابتداي ورود به مشهد مي گذشت اين بود سخن دلم با ضامن آهو. در آن روز در نهايت بي قراري و تمنّا بودم تا اين که شما با آن غذاي ويژه از سفره خانه امام آمديد و ديدم چه نشانه اي نيکوتر از خوان گسترده ي امام رضا. « برگرفته از خاطره يک دوست» نشان رضا يادواره اي است از الطاف امام مهرباني ها، امام رضا (ع)، که ياد و خاطرش مرهمي بر قلوب شکسته مؤمنين است. من نيز به نوبـه خودم صميمانه تـرين تشکر را در اين نمايشگاه تقديـم استاد بزرگـوار، کريـم زينتـي، مي کنم که صبورانـه راهنماي من در برپايـي اين نمايشـگاه بودند واز تمامـي دوستان ، آشنايان و خانواده خود نيز که در اين مدت مرا همراهي نمودند، کمال تقدير و تشکر را دارم. در نهايت اين نمايشـگاه را به روح پاک برادر بزرگوارم، مهندس مستجـاب احمديان و روح نازنيـن مادر عزيـزم و تمامـي دل شکستگانـي که دل درگـرو حريم امن رضـوي دارند، تقديم مي کنم.
نمایشگاه نشان رضا از تاریخ ۱۰ آذر آغاز به کار کرده و تا ۱۴ آذر همه روزه از ساعت ۱۵ الی ۱۹ پذیرای عموم مردم می باشد.
